Mijn vis heet Joris, en hij zwemt niet meer.
Hij ligt al weken op de bodem van z'n kom, beweegt nauwelijks zijn vinnen. Zelfs Joris zijn kleur is veranderd. Had hij eerst mooie zwarte vlekken, nu zijn er nog wat vage grijze vegen op z'n schubben te zien. Het zou de eenzaamheid kon zijn, dacht ik. Tijd voor Google.
Google wist mij te vertellen dat vissen heel gevoelige dieren zijn. Gevoelig voor stress, gevoelig voor verandering van licht, warmte en kom. Zelfs de verandering van een vaste schuilplek schijnt voor vissen verschrikkelijk te zijn. Ojee. Het arme ding komt natuurlijk uit een ruim, warm aquarium vol met vriendjes, en nu is hij alleen. Vastbesloten om een fijne schuilplek voor hem te maken fietste ik naar de dierenwinkel voor een onderwaterkasteel.
In de dierenwinkel deed ik mijn verhaal. De niet al te vriendelijke vrouw achter de toonbank keek me aan of ik gek was, maar wees me toch de weg naar de plank met onderwaterkastelen.
De één nog lelijker dan de ander. Ik wist zeker dat ik Joris daar geen plezier mee zou doen, hem misschien zelfs alleen nog maar verdrietiger zou maken.
Bovendien kostte het goedkoopste glitterende monster 5 euro,
terwijl de vis zelf maar 2,50 euro kost.
Een vriendje voor Joris, niet slecht. Het werd dus een tweede vis.
Hopen dat ze elkaar mogen en dat ik er straks niet twee heb die op de bodem van de kom liggen. Dan laat ik ze vrij in de gracht voor de deur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten